In het middelgrote Helvoorde kent iedereen elkaar. Fysiotherapeut Leon Meijer maakt zich daarom geen zorgen als er een nieuwe fysiopraktijk in het stadje wordt gevestigd. Zeker als hij hoort dat deze nieuwkomer, ene Becker, gespecialiseerd is in alternatieve therapieën, zoals tapen tegen hooikoorts, shockwavetherapie en het zelf bedachte ‘streelstrijken’, waarbij hij heling door aanraking predikt.
Maar in de weken die volgen ziet Leon zijn klantenbestand krimpen en overlopen naar de concurrent. Becker zelf is onbereikbaar. De gebeurtenissen lijken erop te wijzen dat de concurrent het speciaal op Leons praktijk voorzien heeft. Maar gelukkig staan de leden van De Kneuzenclub, zijn woensdagochtend-fysiosportgroep, pal achter hem. Dat ze hun geuzennaam eer aandoen, blijkt al snel als ze in actie komen om de concurrent een lesje te leren.

Leesfragment:

Becker legde een hand op Leons schouder. ‘Jij bent er zo een van weinig woorden, of niet? Dat heb je op het platteland. Ik vind dat leuk. Ik vind dat authentiek. Hoewel ik er eerlijk gezegd wel een beetje aan moest wennen toen ik net van Den Haag hier naartoe verhuisd was. In het begin dacht ik dat die Achterhoekers me niet moesten, maar dat blijkt reuze mee te vallen, gezien het aantal patiënten dat zich meldt. En dat voordat ik überhaupt begonnen ben!’
Leon weerstond de aandrang de hand van de man van zijn schouder te slaan en vroeg: ‘Wat is die speciale techniek waar je het over had?’
‘Streelstrijken,’ antwoordde Becker. Hij glimlachte op een manier die waarschijnlijk geheimzinnig bedoeld was. ‘Het is moeilijk precies in woorden te vatten. Ik heb het zelf bedacht en heb er al heel veel goede resultaten mee geboekt. Waar het op neerkomt is dat je mensen op een heel andere manier aanraakt dan ze gewend zijn. Zodat je ze ook echt ráákt, als je begrijpt wat ik bedoel.’
‘Je streelt je patiënten?’ vroeg Leon. ‘Een beetje zoals je een huisdier aait? Of een mooie vrouw?’ Hij probeerde niet in lachen uit te barsten.
Ofwel Becker hoorde het sarcasme in zijn stem niet of hij koos ervoor het te negeren. ‘Nee,’ antwoordde hij rustig. ‘Het is een tussenvorm. Strelen en strijken. En het is zeer heilzaam. In het westen van het land had ik er veel succes mee.’
Wat doe je dan hier, in het oosten? wilde Leon vragen, maar hij hield zich in. De mensheid was gek geworden, of was dat waarschijnlijk altijd al geweest. Helaas beperkte de krankzinnigheid zich niet meer tot de overspannen Randstad maar had het zich uitgestrekt tot ver over de IJssel, waar ooit het gezond verstand zegevierde en nieuwlichters met pek en veren de stad werden uitgejaagd. Streelstrijken. Met zo’n term kon je in elk bordeel als masseur aan de slag.